Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie

Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie
Marianne op Twitter (klik op afbeelding)

15 augustus 2012

Zelfbeschadiging en (oude) pijn - vorige levens - reïncarnatietherapie


'Het meisje met de schaar' - Aurelia Brouwers
Het meisje met de schaar


In het boek ‘Het meisje met de schaar - uit het dagboek van een krasser’ vertelt Aurelia Brouwers (1998-2018) over haar eigen leven. Aurelia twitterde jarenlang op @Schrijfgodin en hield een weblog bij over zelfbeschadiging. In januari 2018 koos zij voor euthanasie en beëindigde ze haar leven.

Haar boek ‘Het meisje met de schaar’ had ik in een paar uur uit. Al was het geen gemakkelijk verteerbare kost, toch leest dit boek vlot en is de tekst goed geredigeerd. Achterin staat wat summiere, maar voldoende informatie over waar mensen met automutilatie/zelfbeschadiging terecht kunnen, zoals een forum voor lotgenoten.

Worstelen met het leven - Voor wie geschikt om te lezen? - Andere oorzaken - Reïncarnatietherapie

Als ik Aurelia’s neergepende gedachten goed bestudeer, kom ik tot verrassende inzichten. Daar waar zij zichzelf amper nog begrijpt – en reguliere hulpverleners ook niet – vind ik talloze uitspraken en verwijzingen naar enkele onverwerkte vorige levens. In Aurelia’s geval lopen er zelfs meerdere voorbije levens door elkaar. Een goede reïncarnatietherapeut zou al een flinke kluif hebben aan het ontrafelen van die vorige levens tijdens een therapeutisch traject. Omdat ik vaak spontaan beelden zie bij emotionele, persoonlijke teksten van auteurs kan ik sneller en gemakkelijker lijntjes leggen naar vorige levens toe, deze lijnen volgen en uit elkaar houden. Een boek als ‘Meisje met de schaar’ leest voor mij als een roman met dubbele lagen, met ‘toegangsdeuren’ naar diverse vorige levens. Veel ‘onbegrijpelijke’ uitspraken voor Aurelia en haar omgeving zijn voor mij plaatsbaar in een andere context, een specifiek vorig leven, en daarom helemaal niet vreemd voor mij.

Haar boek draagt ze op aan lotgenoten, met deze tekst: “Voor iedere lotgenoot die vecht met zelfbeschadiging en alle bondgenoten en hulpverleners die meevechten.”

Volhouders, diehards - Pijn voelen = overleven

Stel dat Aurelia een onverwerkt vorig leven had dat zich afspeelde in een oorlogssituatie - dat kan een recente oorlog zijn geweest want jongeren ‘herinneren’ zich vorige levens in oorlogen in Bosnië, Korea, Vietnam – en dat ze wanhopig probeerde vast te houden aan leven, aan ‘niet doodgaan’, door te voelen dat haar lichaam van toen er nog was. Dat het lichaam pijn had, dat wonden bloedden, dat het lichaam bloed voelde stromen over armen of benen terwijl het aan het sterven was… Dat het lichaam niet wilde opgeven, dat de persoon in dat leven pijn/wonden/bloed ging beschouwen als ‘nog in leven zijn’…

Oorlogen

Ik ga niet alle zinnen benoemen, maar als je Aurelia’s boek met dit laatste in je achterhoofd leest, zijn haar wanhopige teksten plaatsbaar in twee ervaringen in het verleden. Ze doet hele rake uitspraken die zij noch haar omgeving kunnen plaatsen in het hier en nu, maar perfect passen en thuishoren in voorbije levens. Andere zinnen verwijzen naar het overgangsgebied tussen sterven in een vorig leven en weer incarneren: wanneer de ziel het dode lichaam verlaat en weer indaalt in een nieuw lichaam bij de daaropvolgende geboorte.

Let wel, de ene hulpverleningsmethode is niet beter dan de andere. Reïncarnatietherapie is slechts een van de vele middelen om ons huidige leven beter te begrijpen en om onaffe vorige levens alsnog af te ronden. Als een patiënt met zelfbeschadiging niets met vorige levens of reïncarnatie op heeft, is die patiënt beter af bij de reguliere hulpverlening. Op ieder potje past een dekseltje. 
Een mooie uitspraak in Aurelia’s boek vond ik deze: “Ik zit al jaren in de psychiatrie, dus weet ik heus wel wat ik wel en niet moet doen. Laat me gewoon even verdrietig zijn en laat merken dat je er voor me bent.”

Informatie over automutilatie: 
www.zelfbeschadiging.nl 
www.zelfbeschadiging.info 
www.hetmeisjemetdeschaar.nl

Aurelia: “Ik schrijf soms heftige dingen in dit boek. Ik heb namelijk besloten om uit de schaamte te treden. Daarom heb ik er ook heel bewust voor gekozen geen pseudoniem te gebruiken: een pseudoniem zou hypocriet zijn. Ik weet dat mijn mening niet door iedereen gedeeld wordt en dat wat ik in dit boek schrijf als schokkend of als te ver gaand kan worden ervaren. Hoe het ook zij, ik heb er geen kwade bedoelingen mee, naar niemand toe. Als ik iemand kwets, dan bij voorbaat mijn oprechte excuses. Ook als ik negatieve dingen zeg over instanties of groepen mensen: dit is zoals ik het heb ervaren en dat is natuurlijk subjectief.”
‘Het meisje met de schaar’ geeft een goede kijk op de emoties en de gedachtewereld van een jonge vrouw die zich af en toe wanhopig staande probeert te houden in onze huidige samenleving. In alle eerlijkheid vertelt ze  – de ene keer humoristisch/cynisch, de andere keer wanhopig/verdrietig – hoe en wat ze precies doet, denkt en emotioneel/lichamelijk voelt als ze de behoefte heeft zichzelf te beschadigen. Ze benoemt haar zelfbeschadigingstraject: “van tissuefase, pleisterfase naar verbandfase”.

Voor ouders, verzorgers en begeleiders met een kind dat zichzelf beschadigt of voor therapeuten en hulpverleners in de psychiatrie is dit boek wat mij betreft een must om te lezen. Want ondanks alle zelfvernietigende gedachten van Aurelia, beschrijft ze overzichtelijk en duidelijk hoe ze met zichzelf en het leven worstelt. Vanuit mijn achtergrond als reïncarnatietherapeut – vaak werkend met hooggevoelige en/of paranormaalgevoelige mannen en vrouwen - vond ik het wel triest om te lezen hoe een hoogsensitieve jonge vrouw als Aurelia het psychiatrisch etiketje ‘borderliner’ opgeplakt krijgt. Want er is zoveel meer aan de hand. Als je goed let op Aurelia’s taalgebruik en probleembeschrijving zitten er enorm veel taalkundige verwijzingen naar emotioneel niet goed afgeronde vorig levens. Dat maakt dit boek ook geschikt voor reïncarnatietherapeuten om te lezen.
Ik begrijp dat termen als ‘borderline’ en ‘automutilatie’ in de reguliere hulpverlening nodig zijn als diagnosetermen om adequaat om te kunnen gaan met patiënten die zichzelf beschadigen. Echter, als reïncarnatietherapeut vind ik het zo jammer dat niet verder dan dit huidige leven gekeken wordt wat betreft oorzaak, gevolg, probleem en eventuele oplossing. Zouden we dat wel doen, dan hebben we veel meer tools om een psychisch of lichamelijk probleem aan te pakken, te verminderen of zelfs op te lossen (zie een eerder artikel dat ik schreef over posttraumatische dystrofie http://vorigelevens.blogspot.nl/2011/06/posttraumatische-dystrofie-en-vorige.html)

Gedachten uit onverwerkte traumatische ervaringen uit het verleden – uit ons huidige leven, maar ook uit voorbije levens - kunnen lang nawerken. In een vorig leven waren die gedachten mogelijk geheel juist, maar inmiddels niet meer passend omdat de omstandigheden (een nieuw, ander leven) zijn veranderd. Als iemand de scheidslijn tussen verleden en heden niet duidelijk ervaart - bijvoorbeeld omdat hij of zij hooggevoelig is en daardoor emoties sneller en vaker door elkaar lopen – dan is er geen stevige basis, geen bodem. Het huidige leven mist ‘grond onder de voeten’. In die zin is het labeltje ‘borderliner’ wel toepasselijk. Een stortvloed aan oude emoties kan iemand overspoelen, zonder dat die persoon kan plaatsen waar die emoties werkelijk bijhoren. Hooggevoeligen hebben vaak een slechte energiebegrenzing (open aura) naar anderen toe. Regelmatig is bij hen ‘de deur’ naar vorige levens toe bij de geboorte niet helemaal dichtgegaan. Emoties piepen tussen die openstaande ‘deur’ het huidige leven binnen (zie artikel over Ragna, een meisje dat het gevoel had ‘maar voor de helft te leven’ http://vorigelevens.nl/vorigleven-ikleefmaarvoordehelft.htm)

Zou daar misschien een vorig leven kunnen bijhoren dat zich in oorlogstijd afspeelde? Bij één zo’n zin zet ik een vraagteken. Komen er heel veel van dat soort zinnen met oorlogsinformatie, dan ga ik al lezend vanzelf verzamelen, totdat voor mij duidelijk wordt wat er achter zit. Ik vind dat al lezend erg leuk om te doen, puzzelen met taal.


De vechters, de diehards, de volhouders. Ik heb er al eens een heel boek aan gewijd: 'Diehards in de war'. Personen die in vorige levens niet konden of wilden begrijpen dat hun levens plotseling eindigden, houden nu – onbewust - nog regelmatig vast aan gedachten die hoorden bij het toenmalige sterven. Gedachten die toen juist waren, zoals: moeten vechten, strijden, niet opgeven, honger hebben, pijn lijden. Gedachten die nu, een leven later waarin die oorlog allang is afgelopen, nog steeds na-echoën. Als iemand daarbij ook nog eens hooggevoelig is, kunnen emoties uit het verleden en heden door elkaar gaan lopen. Zie dan maar eens op het hier en nu te focussen, als oude gedachten je steeds terugfluiten. Bij Aurelia zie je ook steeds diezelfde (levens)kracht ‘om door te gaan’, terwijl ze tegelijkertijd met ‘pijn’ verbonden wil blijven.

Als je na zo’n onbegrepen sterven heel snel weer incarneert, stap je maar half je huidige leven binnen. De bodem is wankel omdat er nog een emotionele binding is met waar je zojuist vandaan kwam.

In het boek ‘Meisje met de schaar’ kwam ik veel oorlogsgerelateerde, emotioneel beladen zinnen tegen. Zinnen die ik kan verdelen en plaatsen achter twee ‘deuren’ die toegang geven tot twee verschillende oorlogslevens. Een recent oorlogsleven dat eindigde met een marteling (‘zolang het pijn doet en ik warm bloed voel stromen, leef ik nog’) en een leven dat eindigde in langdurige gevangenschap in een kamp, mogelijk een concentratiekamp ten tijde van de laatste wereldoorlog.

Zou ze die vorige levens weten en emotioneel kunnen afsluiten, dan zag haar huidige leven er waarschijnlijk heel anders uit.
Ik doel op zinnen, als deze:
-      “De sfeer onder de kinderen was hard: je beste vriendin kon in één minuut veranderen in je grootste vijand”.
-      “Alle mensen die op een gruwelijke manier zijn vermoord in de oorlog. De joden in de Tweede Wereldoorlog, mensen in de Vietnamoorlog en de vrij recente oorlog in de Balkan. In mijn gedachten voel ik de angst van de slachtoffers.”
-      “Als ik de dood niet vind in mijn gedachten is het wel een ongelooflijke marteling die mij te wachten staat. Pijn die ik nog nooit heb ervaren, voel ik. Ik word boos op de mensheid. Waarom doen mensen dit elkaar aan? Eigenlijk verdienen wij het niet om op deze wereld rond te lopen. Ik word ook bang, bang voor wat mij te wachten zal staan. Ik weet niet of ik deze wereld wel aan zal kunnen. Ik ben hier niet voor gemaakt”.
-      “Mij achtervolgt het verleden.”
-      “Ik schrijf lijstjes met argumenten waarom ik dood wil. De redenen zijn vooral dat anderen mij toch haten……. Maar ik vecht, keihard”.


Tussen leven en dood

Dat zijn zinnen zoals: “Ik begin op sommige momenten te dissociëren.. dan raak ik even weg en zit ik voor me uit te staren.”

Of over een uittredingservaring: “Ik had het gevoel dood te zijn terwijl ik nog leefde” of “Ik leef in een roes, in een droom. Leef ik eigenlijk wel? Dood ben ik niet, want dan zou ik niet zoveel pijn en verdriet hebben.”
En: “Ik kan alleen maar voor me uitstaren. Ik zie de wereld om mij heen niet echt. Ik zweef ergens rond. De steken van mijn snijwonden zorgen ervoor dat ik nog een beetje in het hier en nu blijf”… “Wat moet ik nu doen? Wil ik echt wel dood. Ja, nee, ja, nee. Ik wil gewoon rust.”


Andere voorbeelden: zelfbeschadiging en vorige levens


Reïncarnatietherapeuten pakken automutilatie/zelfbeschadiging op een andere manier aan dan reguliere hulpverleners. Ze ronden oude ervaringen van hun cliënten emotioneel af opdat het verschil tussen verleden en heden duidelijk wordt. In stresssituaties waarbij heden en verleden op elkaar lijken (trigger) kan iemand leren reageren vanuit het ‘hier en nu’. Er zijn verschillende manieren waarop iemand zichzelf kan beschadigen. Afhankelijk van het soort voorwerp waarmee dat wordt gedaan en met welke gedachten de handeling gepaard gaat, kan automutilatie mogelijk terug te voeren zijn op een vorig leven.


Update 9 juli 2017: de tekst die hier stond is gebruikt als basis voor een nieuw artikel in het blad ParaVisie, augustusnummer 2017. Dit artikel kun je op deze pagina lezen.

Goede hulpverlening is hulpverlening die bij iemand past: regulier of alternatief

Dit helpt háár. Al zou ik haar emotionele verwerking van onaffe vorige levens toewensen opdat ze nu steviger en gelukkiger in haar huidige leven kan staan, wil dat niet zeggen dat dat ook het allerbeste is voor haar. Wie weet is het in haar leven wel belangrijk dat ze het onderwerp automutilatie juist bespreekbaar maakt door middel van haar boek? Misschien ontmoet ze juist mensen in de reguliere hulpverlening die voor haar nú heel belangrijk zijn? We zijn niet altijd tot in details op de hoogte van iemands persoonlijke levensplan. Met dit blogartikel pleit ik alleen voor een open mind, niet voor een open wond ;) Oude wonden genezen op velerlei manieren.



Meer lezen over reïncarnatietherapie en hoe je verleden je soms nog in de weg kan zitten: ga naar de verhalen en boekinformatie op mijn website www.vorigelevens.nl


Marianne Notschaele-den Boer
Auteur en reïncarnatietherapeut